وی به همراه خانواده‌اش خیلی زود به اردبیل مهاجرت کرد و در آنجا با کشتی آزاد آشنا شد. پذیرایی با علاقه زیاد به کشتی پرداخت و در سال ۱۳۳۴ در آبادان قهرمان ایران شد.
سال بعد مسابقات کشوری برگزار نشد اما سال ۱۳۳۷، شیرکُش از قزوین قهرمان شد و پذیرایی را پشت سر گذاشت. وی بعد از این هر بار در مسابقات کشوری روی تشک رفت، با مدال طلا به خانه برگشت.
سال ۱۹۵۸ مسابقات جهانی آزاد برگزار نشد اما بوداپست میزبان مسابقات فرنگی بود. پذیرایی که در تیم ملی جایگزین جبار بایرام جهانی از تبریز شده بود، در وزن اول شرکت کرد و از دور مسابقات حذف شد.
محمد پذیرایی اولین مدال کشتی فرنگی ایران در المپیک را با کسب مدال نقره دسته ۵۲ کیلو المپیک ۱۹۶۰ رم به دست آورد.
پذیرایی اولین کشتی‌اش را با موریس می‌وایس بلژیکی برگزار کرد. هر دو ۳۱ ساله بودند. در این کشتی از کمند رقیب باتجربه آنتورپی‌اش گذشت. اما شب دوم به عثمان سعید مصری باخت.
شب سوم مانند استفان هایدوک لهستانی کشتی نداشت اما در شب چهارم این دو مقابل هم گارد گرفتند. پذیرایی از مانع سخت لهستانی هم به سلامت رد شد.
پذیرایی در نوروز ۱۳۳۹ به رشت رفت تا در مسابقات قهرمانی کشور کشتی بگیرد. پس از قهرمانی در رشت به مسابقات جهانی ۱۹۶۱ یوکوهاما اعزام شد.
سال ۱۳۴۰ باز هم روی سکوی برتر مسابقات قهرمانی ایران ایستاد. در مسابقات جهانی ۱۹۶۲ تولیدو، یک روس تازه وارد مجددا مدال طلا را به شوروی برد. محمد پذیرایی به اتفاق رقیب دیرینه‌اش عثمان سعید، به رتبه ششم بسنده کرد.
پذیرایی تا ۳۵ سالگی ملی پوش بود. کاپ ایتالیا در سال ۱۹۶۴ و کسب مدال برنز آن رقابت‌ها پایانی بود بر درخشش او در صحنه مسابقات بین‌المللی.
محمد پذیرایی در سال‌های آخر عمر به مربیگری رو آورد و به عنوان مربی تیم اعزامی، به جام نیکولا پتروف بلغارستان رفت.
وی همچنین مربی تیم ملی کشتی فرنگی ایران در سال ۱۹۸۳ بوده است. در سال ۱۹۸۳ در اولین دوره مسابقات کشتی فرنگی قهرمانی آسیا، تیمی را هدایت کرد که از ۱۰ وزن، 8 طلا و 2 نقره گرفت.
محمد پذیرایی ملقب به حاجی پذیرایی به تناوب در کادر فنی و سرپرستی تیم‌های ملی حضور داشت. مانند سال ۱۹۹۱ در جام وهبی امره (ترکیه) و سپس مسابقات قهرمانی آسیا در تهران. وی سال‌ها اداره کننده و مربی ارشد پایگاه قهرمانی پارک شهر در زیر پله سالن هفتم تیر بود.
کشتی فرنگی ایران به جز برنز محمد پذیرایی در ۱۹۶۰ و نقره علی آبادی در ۱۹۷۲، افتخار دیگری در المپیک نداشته است.
محمد پذیرایی جزو اولین نسل از فرنگی کاران ایرانی است که بعد از دوران قهرمانی نیز در سالن شهدا هفتم تیر تهران به هدایت فرنگی کاران جوان می‌پرداخت.
محمد پذیرایی اسفند سال ۱۳۸۰ و پس از تحمل چند ماه رنج بیماری درگذشت.
